Inspiracja / Inspiration

Natchnęło mnie dzisiaj w autobusie: w sumie to dlaczego by nie pisać bloga po angielsku? Dla tych wszystkich, którzy chcieliby być ze mną, ale bariera językowa nie pozwala. Coraz więcej misyjnych znajomych jest w domu, są ciekawi co się dzieje tutaj, więc postanowiłam zaryzykować i spróbować tłumaczyć  blog na angielski. A co! Jak się nie uda, to chociaż spróbowałam. Tak więc od dzisiaj blog w podwójnym wydaniu: polskim i angielskim.

Zaczęłyśmy niedzielę bardzo wcześnie, poszłyśmy z Mary na mszę o 6:30. I dobrze zrobiłyśmy! Po pierwsze zyskałyśmy trochę dnia przed moim popołudniowym powrotem(jak wstaję wcześnie rano to dzień wydaje się nadzwyczaj długi), a po drugie na porannej mszy Joyce żegnała się przed swoim wyjazdem. Obejmie stanowisko przełożonej zakonu w Bunii i we wtorek opuszcza Aru. Jak zwykle Joyce była urocza i pożegnanie wypadło bardzo zgrabnie. W domu zastałyśmy jak zwykle Jojo, dziecko które czasem do nas przychodzi w niedzielę, bo jego rodzice nie za bardzo się nim zajmują. Ostatnio Mary mówi, że spędza z nim więcej czasu. Razem z Jojo i Mary poszliśmy do zakonu wyżebrać trochę kawy, bo nasza się skończyła, a Mary bardzo chciała się jej napić:) Po śniadanku poszłam pożegnać się z Joyce, zebrać ostatnie wskazówki i porady, to niesamowite, że po tylu wspólnych miesiącach już się nigdy nie zobaczymy. Miałam dzisiaj przedsmak tego, co mnie czeka za mniej niż dwa miesiące! Potem zostałyśmy same z Mary, wreszcie mogłyśmy się nagadać po tylu tygodniach. Uknułyśmy też plan, że odwiedzi mnie w Ariwara w przyszły weekend! Cudownie! Na obiad Mary upichciła risotto z grzybami, z prawdziwego włoskiego ryżu do risotto, hi-tec normalnie:) Potem niestety musiałam się zbierać na autobus, który przyjechał co prawda nie tak późno, ale w opłakanym stanie: brudny, załadowany bagażami w przejściu, tak że trzeba się było wspinać po bagażach, żeby dojść do siedzeń. Masakra! Droga była okropna, bo obficie padało przez ostatnie dni i tylko co chwilę się modliłam, żebyśmy nie ugrzęźli w tych kałużach i błocie. Gdy szczęśliwie dotarliśmy do Ariwara poszłam na open market zrobić zakupy. Teraz się trochę zmieniła sytuacja. Zaaranżowany na kuchnię pokój dla wolontariuszy wciąż spełnia swoją funkcję, korzystam z niego podczas moich posiłków i teraz śniadania robię sobie sama. Kupiłam więc chleb, masło orzechowe, banany, herbatniki, a na dzisiejszą kolację awokado, z którego przyrządzę pastę z groszkiem, który został po moich Włochach. Mam nadzieję, że Marcela przyjdzie na kolację, bo mamy dużo szpitalnych rzeczy do obgadania.

I got the inspiration today on the bus from Aru to Ariwara: why not write a blog also in English? I know it’s more work and my English is not perfect, but I know guys you’re there, asking me how I am, what’s going on, and(surprisingly!) not understanding Polish. So it’s for you, hope you’ll like it and hope I’ll be able to continue this new project. But well, if I don’t try, I’ll never know, right? And I guess it’s worth trying.

So yesterday I went to Aru, finally, after one month, to visit girls: Clara and Mary, the volunteers who stayed there when I came to Ariwara. The journey was terrible, but meeting rewarding and I’m so glad I saw them! I liked our today’s choice with Mary: so what are we doing? watching a film? playing cards? nooo…let’s talk! Oh there was so much to say, so many changes! I also hope that Mary will keep her promise and visit me next weekend in Ariwara! Today we started a day very early with the mass at 6:30- it was great. First of all because the day seemed longer and second of all on that mass Joyce was saying goodbye to the community. She’s been transferred to Bunia to become superior over there and she leaves on Tuesday. But waking up so early makes you very sleepy and discovering no coffee in the jar is a huge disappointment. So we went with Mary and Jojo(the child who hangs around with us on Sunday) beg for some coffee at the convent and, surprisingly, sister gave us! So we had great breakfast with coffee, peanut butter and bananas… After the breakfast I went to say goodbye to Joyce. It’s really hard to imagine that after all those months together we’re not going to see each other again. That’s more less what’s waiting for me in less than two months…Visit to Aru was also full of new tastes. Italians have left lot of food you can’t find here like salami or cheese, so for yesterday’s dinner we had spaghetti carbonara and for today’s lunch- risotto with mushrooms. The plates were absolutely delicious, just my stomach didn’t get it lightly, because I have again fievre typhoid and I’m on chloramphenicol. About typho I really think it’s Ariwara’s water that’s not well disinfected, so I’ll try with the special pills to disinfect the water. Hope never have typho again, I felt really week and dead the last days. Unfortunately after the lunch I had to come back to Ariwara. The bus this time was only 30 minutes  left, but was in a total mess, looked terrible. The place for the baggage just didn’t exist, there was just a big hole in the carosery, so all the valises were in the middle of the bus, making reaching the seat really an acrobatic stunt! The road was terrible, because it was raining for the last days and I just prayed we didn’t stuck in the mud and lakes of water…But finally we arrived safely and just in time to make the last shopping on the open market. Now, when I use the kitchen that has left after the volunteers, I don’t eat with the sisters and have to prepare breakfast for myself. I don’t know yet how it’s going to be with lunches and dinners. But shopping was as always fun, with all the local mamas delighted they can sell something to me, talking and laughing. At home I found Marcela happy I came back. As usually she came to dine with me, we had sweet batate and my latest favorite mix: avocado paste with peas that my Italians have left. That would be all for the weekend, tomorrow again work, work, work!