Pierwsza porażka

I to na całej linii- absolutnie nic nie wyszło z naszych planów reanimacji programu dla niedożywionych dzieci. A mogło być tak pięknie- nie było tłumów, więc można było ogarnąć te dzieci, udało mi się skompletować wszystkie przyrządy do badania(otoskop, patyczki do buzi itp.), rano wstałam wcześniej i przeczytałam kongijskie wytyczne leczenia niedożywienia. Chyba jednak za szybko chciałyśmy coś zmienić, Maman Clementina jednak nie zrozumiała naszej idei uporządkowania bałaganu w dokumentacji, powiedziała, że to zabierze za dużo czasu, jak badałam dzieci to nie tłumaczyła wszystkiego na lingala, więc mam pewne wątpliwości czy wywiad był w pełni zebrany. Stażystka ze szkoły pielęgniarskiej nie umiała mierzyć temperatury ciała, zepsuła się nam waga… Ogarnęła mnie też totalna beznadzieja w sprawie dawania leków: ponieważ niedożywienie występuje najczęściej wśród biednych rodzin, matki nie muszą płacić za lekarstwa, które im dajemy. Minusem jest jednak mała różnorodność leków, do których mamy dostęp: dwa antybiotyki, na malarię jedynie chinina, jakieś syropki witaminowe, paracetamol, mebendazol i metronidazol. I oczywiście bez możliwości zrobienia badań laboratoryjnych. Moja bezradność jest koszmarna: mam dziecko, które od dwóch tygodni kaszle, ma gorączkę, a ja mogę mu zaoferować jedynie trzeci raz z rzędu Amoksycylinę w syropie. I nie jest to przypadek jednostkowy. Druga beznadziejna sprawa to fakt, że nie leczymy przyczyny, czyli niedożywienia. Mam dziecko, które ma się „dobrze”- nie ma gorączki, biegunki, kaszlu, nie jest odwodnione, ale cała twarz jest obrzęknięta, stopy, dłonie, skóra odbarwiona, łuszczy się, włosy są rudawe: jedynym lekarstwem jest jedzenie wysokoproteinowe(PlumpyNut), które owszem, World Food Programme(WFP) zapewnia na terenie Kongo, ale najbliższa placówka jest w Bunii i transport trzeba zorganizować sobie samemu- jedyne 80 USD!! Na dodatek nie było dzisiaj s.Salome, tylko koszmarna s.Josephine, która ma wszystko gdzieś, wszystko kwituje swoim zmęczonym uśmiechem, miałam z nią już kilka akcji, ale dzisiaj przeszła samą siebie. Powiedziała, że tak, s.Salome przekazała jej pomysł o ugotowaniu jajek, ale ona nie może tego zrobić, bo nie. Jak zapytałam ją gdzie mogę znaleźć termometr, odpowiedziała, że to ja jestem mamą niedożywionych dzieci i powinnam go im kupić! Właśnie to jest problem- często myślenie z jakim się tu spotykam jest taki: jesteś biała, masz dużo pieniędzy, kup to i to. I to nie w formie prośby tylko żądania. Najbardziej mnie zszokowało, że to pochodzi z ust siostry, która przecież wybrała życie misjonarskie, wie jak funkcjonuje VOICA, kim są wolontariusze, jakie są założenia i przesłanie wolontariatu kanosjańskiego. Strasznie to przykre i rozwalające.  Jedynym pocieszeniem na koniec tego dnia pracy były nasze gotowane banany, które strasznie smakowały dzieciakom, aż miło było patrzeć jak się zajadały, całe umorusane i mlaskające:) Bezcenne!